Olie op het vuur

Dat de meningen verdeeld zijn in Brazilië, is een understatement. De polarisatie begon al vele jaren geleden, tijdens de PT-regeringen, maar werd inmiddels een ongeremde wedloop waarbij twee uitersten elkaar bevechten met alle mogelijke middelen. Dit is niet alleen merkbaar in het dagelijkse leven, maar ook en vooral via de sociale media, en zelfs bij de pers die zich niet meer beperkt tot het weergeven van de feiten, maar olie op het vuur gooit door artikelen en opniestukken waarbij zowel links als rechts flink op de korrel worden genomen. De gulden middenweg, of de zogenaamde “derde weg” blijkt verderaf dan ooit. Kandidaten als Sérgio Moro, Ciro Gomes of João Doria blijven ter plaatse trappelen terwijl de twee voornaamste kandidaten felschijnende groene en rode spots op zich gericht krijgen. Beiden deden er alles aan om deze situatie te behouden. Immers, ze kunnen niet zonder elkaar.

Om een idee te krijgen van de manier waarop de twee polen tegenover elkaar gezet worden, geven we hierbij twee artikelen weer uit de Braziliaanse pers die niets aan onduidelijkheid overlaten. Om te beginnen een aanval op de “Bolsonaros en bolsonazistas” in de krant Estado de Minas.

“In twee nieuwe afleveringen van pure haat tegen bepaalde groepen in de maatschappij toonden Jair Bolsonaro, de huurder van het Palácio do Planalto, en zijn zoontje Eduardo, bijgenaamd Dudu Bananinha, in de voorbije week wat zij zijn, hoe zij denken en wat zij wensen voor het land.

Enkele dagen geleden liet de toegewijde aanhanger van chloroquine uitschijnen dat hij een ‘man van het volk’ is, middels de opname van een scene waarin hij met de furie van een uitgehongerde straathond een aanval deed op kippenvleugeltjes met farofa waarbij dit laatste rondvloog als zand in een zandstorm.

Het was uiteraard een ‘fake’ scene, geproduceerd door het ‘marketing genie’ Carlos Bolsonaro, Carluxo, de digitale onruststoker die doet alsof hij een raadslid is in Rio de Janeiro. De boodschap was echter duidelijk: wij (bolsonaros) zien de bevolking als een uitgehongerde meute.

Nordestinos

In de wekelijkse ‘freak show’, door hen omschreven als een live, bestempelde de aanhanger van vroegtijdige behandelingen (covid-19) de noordoostelingen van het land als ‘pau-de-arara’. Voor wie niet weet wat dat betekent: deze term verwijst naar de overvolle vrachtwagens die arme noordoostelingen vervoerden naar het zuiden, op de vlucht voor de grote droogtes en de armoede.

De president van de republiek, hij die de ganse natie moet leiden, beschouwt een deel van de Brazilianen als minderwaardig, een soort sub-ras. En neen, het is niet alleen via zijn woorden dat hij minachting vertoont voor de bevolking van het noordoosten.

In het begin van het jaar, toen de staat Bahia getroffen werd door een historische watersnood met tientallen doden en duizenden daklozen, amuseerde de leider van het land zich met een jet-ski en bezocht een kermis in de staat Santa Catarina.

De racist Jair Bolsonaro manifesteerde herhaaldelijk zijn onmenselijk potentiëel. Jaren geleden verklaarde hij al dat de Braziliaanse indianen moesten uitgeroeid worden zoals die van de Verenigde Staten, omdat ze op die manier minder problemen veroorzaken.

Wat de zwarten betreft, bereikte hij een hoogtepunt in het racisme, door een jongeman uit een quilombola te vergelijken met slachtvee, zeggende dat het gewicht van de jongen gemeten werd in ‘arroubas’ (oude gewichtsmaat van ong. 15kg, voorheen gebruikt in Brazilië en in Portugal). Probeer u eens voor te stellen dat het over uw zoon of dochter ging.

Sinds het begin van de pandemie worden beide groepen (negers en indianen) gewelddadig getroffen door het negationisme en de verwaarlozing van de federale regering. Naast hen worden ook de chronische zieken en ouderen getroffen door de wreedheid van het bolsonarisme omdat ze ‘sowieso zullen sterven’.

Vrouwen en gays

Vrouwen en homoseksuelen worden met regelmaat aangevallen door de familie van peperdure herenhuizen. Vader Bolsonaro zei ooit al dat hij de voorkeur zou geven aan een doodgeboren zoon boven een gay nakomeling.

Dudu Bananinha, gediplomeerde bakker van hamburgers die graag ambassadeur wil zijn in de Verenigde Staten, zei over het ongeluk bij de werken in de metro van São Paulo, dat dit te wijten was aan de politiek van insluiting van vrouwelijke werknemers door het bedrijf dat de werken uitvoert. M.a.w. als de ingenieurs vrouwen zijn i,p.v. mannen, kan het fout lopen.

Bolsolândia

In hun ideale land is er enkel plaats voor blanke mannen en vrouwen, goed gevormd, evangelische gelovigen – op zijn minst katholieken en joden -, van extreem-rechts die bij voorkeur de rest van de minderwaardige mensheid afkeuren.

Vrouwen moeten bij voorkeur hun mond houden, zoals toegepast door de bolsonaristische volksvertegenwoordigster Carla Zambelli die publiekelijk gevraagd werd om te zwijgen tijdens een interview met haar baas, en dat ook meteen deed.

Zwarten, gays, indianen, aanhangers van links, mogen gelinkt worden aan slavenarbeidsomstandigheden, en om de uitstapjes met de motoclub, vakantie aan het strand, reizen naar Dubai en de ongelimiteerde uitgaves van de corporatieve kredietkaart van de president van de republiek te helpen bekostigen. Waarvoor zouden ze anders nog dienen?

Michelle en Damares

De vaccins moeten de wereld uit en chloroquine wordt het universele geneesmiddel, naast religieuze plechtigheden voor de god Olavo de Carvalho (onlangs overleden goeroe van het bolsonarisme), zoals die weerzinwekkende scene waarin de fist lady een dansje uitvoerde en ‘in tongen sprak’ na de overwinning van een vriend (de ‘verschrikkelijk evangelische’ André Mendonça die eindelijk een zetel bemachtigde bij het hooggerechtshof STF).

Het gaat om dezelfde first lady die R$ 90.000 in cheques ontving van een bevriend koppel uit de militiekringen, en persoonlijk tussenkwam bij de overheidsbank Caixa Económica om leningen toe te kennen aan bevriende ondernemers aan gunstige voorwaarden, dit alles uiteraard in naam van Jesus.

En om het daar even over te hebben – minderwaardige wezens en Jesus – Damares Alvez, minister van het een of ander, ontdekte een oplossing voor vroegtijdige zwangerschappen, met name de afschaffing van de app Tik Tok, in te ruilen voor gebeden.

Op dit moment is niets belangrijker dan de uitsluiting van de bolsonaristische sekte van de macht. Zij moeten worden uitgesloten, verboden en politiek onmondig gemaakt worden, in deze volgorde. De beschaving en de gerechtsstaat mogen dergelijke barbaarsheden niet meer tolereren.

Lula, de onverlaat uit São Bernardo, en het lulopetisme zijn niet, en zullen nooit de oplossing vormen voor de talloze Braziliaanse problemen. Zij vormen een ander soort kwaad, meer niet. Het is dan ook te hopen dat zij niet het enige alternatief vormen van het hatelijke bolsonazisme.

De leider van de mensalão- en petrolão bende houdt niet van de elite met blauwe ogen. De ‘Bolsonazi’ houdt niet van kleurlingen, vrouwen en gays. De Braziliaanse kiezer zou beter zijn ogen openen en beginnen met niet te houden van politici die niet van hen houden.”

De tirade van hierboven werd geschreven door de journalist Ricardo Kertzman. De redactie van de krant Estadão schreef een ander stuk, deze keer over ‘het kwaad dat Lula toebrengt aan de oppositie‘:

“De PT is de vijand van democratisch links met verantwoordelijkheid. Met hun voornemen van hegemonie, bemoeilijken ze – en niet zelden – een debat tussen de meer ernstige linkse politici.

Volgens de berekening van het lulopetisme, is Luiz Inácio Lula da Silva de grote leider van links Brazilië die in de jongste decennia meer bijdroeg aan de zogenaamde progressieve zaak van Brazilië. Volgens deze anecdote kreeg de ex-vakbondsman tegenstand van de Braziliaanse conservatieven, maar zijn politieke loopbaan zou de vervulling zijn van de linkse droom: de arbeider die de top bereikte en de wegen van de Braziliaanse bevolking wijzigde. In dit verhaal is Lula de grote tegenstander van rechts en de grote vriend van links.

Het is een feit dat Lula, vooral na het smeden van de onmenselijke en asociale verdeling van het land van ‘nós contra eles’ (wij tegen zij) en het ondermijnen van de openbare moraal, bij een aanzienlijk deel van de bevolking sterke tegenstand vond en nog steeds vindt. Het zou echter verkeerd zijn om Luiz Inácio Lula da Silva voor te stellen als de grote weldoener van de linkse zaak, zoals verteld in het Lulopetista-verhaal. De acties van de PT-leider schaden ook links zelf, onderwerpen het aan bepaalde belangen en verhinderen zijn vrije organisatie en modernisering.

Lula, senator Humberto Costa en partijvoorzitster Gleisi Hoffmann

Een paradigmatisch geval is de bijdrage van Lula waardoor Bolsonaro aan de macht kon blijven. Toen een aanzienlijk deel van de bevolking – vooral bestaande uit het linkse electoraat – verontwaardigd over de prestaties van de federale regering tijdens de pandemie, begon te roepen om Bolsonaro af te zetten, bleef de PT buiten spel. Lula’s verzuim was op zijn zachtst gezegd onverenigbaar met zijn vermeende rol als ‘grote leider van links’. De ex-vakbondsman hield zich in het midden en maakte geen enkele beweging die had kunnen leiden tot de afzetting van de president. Zonder de voormalige kapitein in de verkiezingswedloop zou Lula veel meer moeite hebben met zijn campagne om terug te kunnen keren naar het Palácio do Planalto.

Op deze manier, wanneer velen zich afvragen hoe het kan dat het rampzalige beleid van Jair Bolsonaro m.b.t. de pandemie niet leidde tot zijn afzetting, is het niet overbodig om te wijzen op de speciale hulp van Lula aan de ex-kapitein. De arbeiderspartij PT droeg ertoe bij dat het parlement zich afzijdig hield van deze kwestie.

Het is goed om eraan te herinneren dat Lula – die nu zijn kandidatuur uitbreidt en contacten zoekt met politici die meer naar rechts overhellen – destijds (2018) een verbod oplegde aan Fernando Haddad om gelijkaardige bewegingen uit te voeren, zelfs in de tweede ronde. Opgesloten in een cel in Curitiba werkte Lula niet aan een overwinning van links, maar wel aan zijn persoonlijke affaire.

Dit alles kan wellicht de weerstand oproepen van jongere mensen, maar is zeker geen nieuwigheid. De geschiedenis van de PT bestaat erin om het linkse kamp te onderwerpen aan de hegemonie van Luiz Inácio Lula da Silva. Dit voornemen veroorzaakte veel wrijvingen en breuken. Het is algemeen bekend dat velen, verbonden aan de geschiedenis van de PT, diep gefrustreerd werden door de richtlijnen en praktijken, uitgevaardigd door de partij.

De schade die aangericht wordt bij links door Lula, overstijgt de grenzen van zijn partij. Een dergelijke pretentie van hegemonie verpestte het debat en de articulatie van ernstige politieke voorstellen van links. Vaak werd de discussie over ideeën en projecten in het zogenaamde progressieve veld – zo noodzakelijk voor een meervoudige en volwassen democratie – onmogelijk gemaakt door de acties van Lula en zijn partij, die – niet in staat tot dialoog – niet schuwden om hun eigen belangen op te dringen.

De desinformatiecampagne van de PT in 2014 tegen de toenmalige PSB-kandidaat voor het presidentschap van de republiek, Marina Silva, is slechts een van de vele voorbeelden van hoe Lula links behandelt, maar hen niet trouw is. Met het oog hierop is het fenomeen dat zich aan het begin van het jaar voordoet, begrijpelijk: het verzet van politici met wat meer ervaring, die de lulopetista modus operandi al eerder ondervonden, om Lula’s pre-kandidatuur te steunen.

Strikt genomen is het niet rechts Brazilië dat te lijden heeft van Lula. Wie het meest lijdt en gehinderd wordt door het lulopetisme, is het veld van democratisch en verantwoordelijk links, dat naast andere toegebrachte schade, onzichtbaar wordt voor de bevolking, overschaduwd door een politicus die vastzit in de tijd en enkel voor zichzelf zorgt.”

Foto's: Twitter - Ricardo Stuckert - Facebook - YouTube